Murodxon bolaligidan qo‘rqmas edi. U hech narsadan cho‘chimaydi, hatto qishloqning eng qo‘rqinchli joyi — “Jinlar G‘ori” ga ham hech ikkilanmay borishi mumkin edi. Qishloq aholisi bu g‘or haqida dahshatli hikoyalar aytardi.
— Kim o‘sha g‘orga kirsayam, qaytib chiqmaydi, — deb aytardi qariya Zohidxon bobo.
Murodxon bunday gaplarga ishonmadi. Bir kuni u g‘orni o‘rganishga qaror qildi. Kechasi hech kim sezmagan holda yo‘lga tushdi. Oy nuri g‘orning og‘ziga tushib, qorong‘ulik ichkariga o‘rmalab kirayotgandek edi.
Ichkarida sukunat hukm surardi. Faqat uzoqdan suv tomchilari ovozi eshitilardi. Murodxon yura boshladi. Birdaniga yer ostidan qandaydir shitirlash eshitildi. U fonar chirog‘ini yoqdi, lekin hech kim yo‘q edi.
— Kim bor?! — deb baqirdi u.
Javob yo‘q. Ammo g‘orning chuqurrog‘ida nimadir qimirlayotganini sezdi. Yuragi shiddat bilan urishni boshladi, lekin orqaga qaytmadi.
Murodxon chuqurroq kirdi va… qotib qoldi. Devorda odam qo‘llari bilan chizilgan tasvirlar bor edi. Ularning barchasi bir narsani ko‘rsatayotgandek edi — g‘orning oxirida nimadir bor edi.
U asta-sekin oldinga yurdi. G‘orning tubida katta tosh yotardi. Toshning ustida esa g‘alati belgilarga o‘xshash tirnalgan izlar bor edi. U qo‘lini uzatdi…
Lekin shu payt qulog‘iga shivirlash eshitildi:
— Bo‘lma…
Murodxon birdan ortga o‘girildi. Hech kim yo‘q edi. Ammo yuragi vahimaga tushdi. Endi g‘orning devorlarida chizilgan tasvirlar asta-sekin siljiyotgandek tuyuldi.
Shu zahoti, g‘or ichidan qorong‘i soyalar o‘rmalab chiqdi. Ular asta-sekin unga yaqinlashar edi…
Murodxon ortga tisarildi, ammo oyoqlari yerga mixlangandek edi.
Ertasi kuni qishloq odamlari g‘or oldida uning fonarini topishdi. Lekin Murodxonning o‘zi yo‘q edi. Hech kim u qaerga ketganini bilolmadi.
Ammo o‘sha tundan keyin g‘orning devorida yangi tasvir paydo bo‘ldi. Unda bir yigit aks etgan edi. Uning ko‘zlarida esa hadik yo‘q, faqat sukunat bor edi…