Radiodan chiqqan shivir-shivir xonani to‘ldirdi. Karvonbek eshitishga harakat qildi, lekin faqat shovqin. U dastro‘mol bilan chang bosgan temir tugmalarni artdi va yana harakat qildi.
“Bu yerda hech kim qolmadi,” dedi u o‘ziga o‘zi. “Faqat men.”
Tashqarida sahro jimjit. Shamol eski uylarning qulab tushgan tomlarini g‘ijirlatardi. Odamlar allaqachon ketishgan. Shahar avvaliga sekin-sekin, keyin esa bir onda bo‘shab qoldi. Kimdir shimolga ketdi, kimdir dengiz tomon. Karvonbek esa qoldi. O‘zi ham nega qolganini bilmaydi. Balki, shunchaki, ketishga joyi bo‘lmagandir.
Kunlar bir-biriga o‘xshardi. U har kuni radiodan efirga chiqardi:
“Bu Karvonbek. Agar kimdir eshitayotgan bo‘lsa… men shu yerdaman.”
Kunlar, haftalar, oylar o‘tdi. Eshituvchi yo‘q edi.
Lekin bir kuni kechasi — ovoz paydo bo‘ldi.
“Salom?”
Karvonbek beixtiyor orqaga tislandi. Yuragi shuv etib ketdi. U radio tugmasini mahkam ushladi.
“Kim bu?” ovozi titradi.
Jimlik. Keyin esa ohangdor, nozik ovoz:
“Saida. Men ham yolg‘izman.”
Karvonbek chuqur nafas oldi. Ko‘zlari yumildi. Bu tush emas edi. Nihoyat, kimdir bor edi.
Ular suhbatlashdi. Saida uzoqda — eski elektr stansiyada edi. U yerda anchadan beri yashardi. Oziq-ovqat kam, lekin suv bor.
“Karvonbek,” dedi u bir mahal. “Gaplashaver. Iloji boricha uzoqroq.”
U kulib yubordi. “Senga shuncha vaqt davomida aytadigan gaplarim bisyor.”
U bolaligini esladi — bobosining qo‘rg‘onidagi uzumzor, namgarchilikdan keyin tuproqdan chiqadigan hid. U o‘qigan kitoblarni, unutilgan she’rlarni o‘qib berdi. Saida esa ko‘chalar bo‘ylab yurib, harakatlanmay qolgan mashinalarni, ochiq qolgach, sahro changi bilan qoplangan derazalarni tasvirladi.
Tongga yaqin Karvonbek oxiri so‘radi:
“Saida, qayerdasan?”
Qisqa sukunat. So‘ng yumshoq javob:
“Seni topaman.”
Karvonbek uzoq vaqt jim turdi. Yelkasidan og‘ir yuk tushgandek bo‘ldi. U endi yolg‘iz emasdi.