Ko‘zga Ko‘rinmas Mehmon
Hasan shaharning eski qismida joylashgan uyiga ko‘chib o‘tganiga endigina uch kun bo‘lgandi. Kechasi u juda g‘alati tovushlarni eshita boshladi—kimdir devor ortida pichirlardi. Unga bu shunchaki shamoldek tuyuldi, lekin har kecha ayni vaqtda ovoz qaytardi.
To‘rtinchi kuni Hasan qaror qildi: bu jumboqni hal qiladi. U kechasi chiroqni o‘chirib, yashirincha kutib turdi. Soat 2:30 bo‘lganda, yotoqxonasining eshigi asta ochildi. Yuragi shiddat bilan urdi. Ko‘rinmas mehmon shu yerdaligini his qildi.
U qo‘liga chiroq olib, birdan yoqdi. Hech kim yo‘q edi, lekin gilamda yangi izlar paydo bo‘lgan edi! Hasan tezda eski uyning tarixini o‘rganishga qaror qildi. Mahalladoshlardan biri unga hayrat bilan qarab dedi:
— O‘sha uyda ilgari bir sartarosh yashagan. Ammo u sirli ravishda g‘oyib bo‘lib, hech qachon topilmagan…
Hasan darhol yerto‘la tomon yurdi. Yuragi shuvullab urardi. Eshikni ochdi… va ichkarida eski, chang bosgan stulni ko‘rdi. Yonida esa sartaroshning zanglagan qaychilari yotardi. Birdan eshik ortidan bir pichirlash eshitildi:
— Men hanuz shu yerdaman…
Hasan dod solib, tashqariga yugurdi. Oradan bir necha kun o‘tib, u uyni tark etdi. Hech kim u joyda uzoq yashay olmasdi…