Buxoroning eski ko‘chalaridan birida, hech kim yurishga jur’at eta olmaydigan tor bir yo‘lak bor edi. Bu yo‘lakda har doim shabada esar, lekin eng g‘alati narsa – u yerdan o‘tgan odamning izlari hech qachon ortga qaytmasdi.
Bir yigit bu sirni o‘rganishga qaror qildi.
Tun yarim bo‘lganda, u hech kim sezmagan holda yo‘lakka qadam qo‘ydi. Qadam tovushlari shivir kabi eshitildi. Havoda nimadir g‘alati hid bor edi – go‘yo eski kitoblar va nam devorlarning hidi aralashib ketgandi.
U orqaga qaradi – va hayratdan qotib qoldi.
Yo‘lakning boshida uning birorta ham izi yo‘q edi.
Lekin oldinga qaraganda… izlar bor edi.
Biroq bu izlar unga tegishli emasdi.
Kimdir undan oldin yurib ketayotgandi.
Uning yuragi tez ura boshladi. Izlar juda yaqin edi, go‘yo kimdir biroz oldinda ketayotgandek.
— Kim bor? — deb pichirladi yigit.
Javob yo‘q.
Izlar esa har qadamda davom etardi. U qo‘rquv bilan oldinga yurdi va tor yo‘lakning oxiriga yetdi.
Ammo bu yerda hech narsa yo‘q edi.
Faqat tosh devorda bitta kichik yozuv bor edi:
“Izlaringni yo‘qot, yoki yo‘qol.”
Yigit orqaga qaytmoqchi bo‘ldi.
Lekin endi yo‘lak bo‘m-bo‘sh edi. Hech qanday iz qolmagandi… hatto uning o‘ziniki ham.
Shu kundan keyin yigitni hech kim ko‘rmadi.
Ammo mahalla aholisi ba’zida yo‘lakning ichida kimdir yurayotgandek tuyulishini aytishardi…