Samarqandning chekka qismida, eski madrasalardan birining yerto‘lasi bor edi. U yerga hech kim tushmas, chunki har kechasi yerto‘ladan sirli qadam tovushlari eshitilardi. Kimdir bu yerda ko‘rinmas mehmon yashashini aytar, kimdir esa yerto‘laning ichida yo‘qolgan odamlarning ruhi kezib yurishini ta’kidlardi.
Bir yigit bu afsonaning haqiqatini bilishga qaror qildi. Kech tushgach, u madrasaga yashirincha kirib, yerto‘laga olib boruvchi zinapoyaga yaqinlashdi. Ichkaridan g‘alati shivirlash eshitilar, lekin u ikkilanmadi.
Qorong‘u zinapoyadan pastga tushganda, havo birdan sovuqlashdi. U devorlarga qo‘l tekkizib, yo‘lini topishga harakat qilardi. Biroq birdan nimalarnidir sezdi – pastdan qadam tovushlari eshitila boshladi.
Kimdir asta-sekinlik bilan unga tomon kelardi.
— Kim bor?! — deb so‘radi yigit.
Javob bo‘lmadi.
Faqat qadam tovushlari yanada yaqinlashdi. Yigit orqaga yurmoqchi bo‘ldi, lekin uning ortidan ham xuddi shunday tovush eshitildi. Endi u na oldinga, na orqaga qochishi mumkin edi.
Shu payt yerto‘la ichida g‘ira-shira bir nur paydo bo‘ldi va u yerda ko‘rinmas kimsa turibdi, degan tasavvur uyg‘ondi.
— Sen noto‘g‘ri joyga kelding… — eshitildi sirli ovoz.
Yigit qotib qoldi.
— Endi ortga yo‘l yo‘q…
Birdan havo juda sovib ketdi, va xona ichi qop-qorong‘i bo‘ldi.
Ertasi kuni yerto‘laga tushgan odamlar yerda tushib qolgan bir matohni topishdi – bu yigitning eski etiklari edi. Ammo yigitning o‘zi hech qachon qaytib kelmadi.