Xo‘jayli tumanidagi eski mehmonxonalar haqida ko‘p afsonalar yurardi. Ularning eng mashhuri – hech kim chiqolmagan xona edi. Mehmonxona egalarining aytishicha, bu xonaga kirgan odamlar izsiz yo‘qolib ketarkan, faqat bir kun o‘tgach, ularning buyumlari xuddi hech narsa bo‘lmagandek o‘sha yerda qolarkan.
Bir yigit bu mehmonxona sirini tekshirishga qaror qildi. U o‘sha sirli xonani ijaraga olib, tunash uchun ichkariga kirdi. Xona oddiy edi: eski yog‘och karavot, burchakda kichik oynali shkaf va devorlari sarg‘ayib ketgan soat. Hammasi odatiydek edi, lekin havoda nimadir g‘alati sezilardi.
Yigit karavotga o‘tirib, xona ichini kuzatdi. Soat tiktaklari juda sekin eshitilar, deraza pardalari esa shamolsiz ham qimirlar edi. Birdan shkaf ichidan mayin shivir eshitildi.
— Kim bor? — dedi yigit past ovozda.
Javob yo‘q.
U shoshilmay shkaf eshigini ochdi. Ichkarida faqat chang bosgan kitoblar bor edi. Lekin birdan shkafning orqa tomonida nimadir yaltiradi – bu ko‘z edi!
Yigit vahimaga tushib, orqaga tislandi. Shu payt xona ichi mutlaq sukunatga cho‘mib, devordagi soat to‘xtadi.
Keyingi daqiqada esa hamma narsa g‘oyib bo‘ldi.
Ertasi kuni mehmonxona xizmatchilari xonani tekshirganda, faqat yigitning esdalik daftarini topishdi. Uning oxirgi sahifasida faqat bitta jumla yozilgan edi:
“Men endi mehmon emasman…”