Buxoroning qadimiy ko‘chalarida bir eski hovli bor edi. Bu hovliga hech kim kirmasdi, chunki u yerda g‘ayritabiiy hodisalar yuz berishi haqida mish-mishlar yurardi. Ayniqsa, hovlining markaziy xonasida turgan katta ko‘zgu haqida gaplar ko‘p edi. Aytilishicha, unga tikilgan odam o‘zining emas, balki boshqa dunyodagi kimningdir aksini ko‘rarkan.
Bir yigit bu sirni o‘rganishga qaror qildi. U bir kuni tungi vaqtda hovliga yashirincha kirdi. Xonadagi har bir narsa chang bosgan, havo esa og‘ir edi. Lekin eng e’tiborlisi – o‘sha mashhur ko‘zgu edi.
U ko‘zguga asta yaqinlashdi va o‘z aksiga tikildi. Avvaliga hammasi oddiy edi. Lekin bir necha soniyadan so‘ng uning aksidagi ko‘zlar g‘alati tovlanib ketdi.
Yigit yuragining tez urayotganini his qildi. Lekin qochishning iloji yo‘q edi. Chunki endi ko‘zgudagi aks harakat qila boshlagan edi – lekin yigitning o‘zi qimirlamayotgan edi.
— Sen uzoq vaqt kutding… — dedi aks.
Yigit ortga tislandi.
— Sen kim bo‘lasan?!
— Men sendan avval shu yerga kelganman…
Ko‘zgu ichidagi odam asta qo‘lini ko‘tardi, va birdan xona ichi sovuq tus oldi. Yigit o‘zini yo‘qotib qo‘ydi. Shu zahoti ko‘zgu yorilib ketdi va xonaning ichi qorong‘ulik bilan qoplandi.
O‘sha kechadan keyin hovliga hech kim qadam bosmadi. Ammo eshik yonida bitta g‘alati narsa topildi – eski, singan ko‘zgu parchasi. Unda esa bir notanish odamning aks etgani ko‘rinardi…