Surxondaryo tog‘larining etagida joylashgan kichik qishloq bor edi. Bu qishloq haqida ko‘p gapirilmasdi, hatto xaritalarda ham u haqida ma’lumot topish qiyin edi. Lekin bu yerda yashovchi odamlar juda sipo, ko‘zlari esa g‘alati darajada chaqnab turardi. Kimdir bu yerning havosi shifobaxsh desa, yana kimdir qishloq aholisi oddiy odamlar emas, balki sirli ajdodlarning avlodlari deb o‘ylardi.
Ibrohim – yosh sayohatchi va tadqiqotchi bo‘lib, sirli joylarni o‘rganishni yaxshi ko‘rardi. U qadimiy yozuvlardan Olmos Qishloq nomli manzil haqida o‘qib qoldi va darhol uni topishga qaror qildi. Ammo hech kim bu qishloqqa qanday borish mumkinligini aniq bilmasdi.
— Bu qishloqni faqat haqiqiy niyat bilan kelganlar topa oladi, — dedi bir chol Ibrohimga.
U tog‘lar orasidagi yo‘llar bo‘ylab uzoq yurdi. Yo‘lda hech qanday qishloq belgisi yo‘q edi. Lekin bir kuni, quyosh botishidan oldin, u o‘zini g‘alati joyda topdi. Oldida beg‘ubor oq toshlardan qurilgan eshik turardi. Eshik juda baland va silliq bo‘lib, unda hech qanday tirqish yoki tutqich yo‘q edi.
Ibrohim eshikka qo‘lini tekkizganida, u o‘z-o‘zidan ochildi.
Ichkariga kirganida, u ko‘zlariga ishonmadi. Qarshisida moviy gumbazli, oltin naqshlar bilan bezatilgan uylar, tiniq daryolar va qator bog‘lar joylashgan edi. Lekin eng hayratlanarlisi – bu yerda yashovchi odamlar edi. Ularning yuzi oddiy insonlardan farqli ravishda, xuddi olmos singari yarqirardi.
— Mehmon keldi! — dedi kimdir hayajon bilan.
Bir ayol Ibrohimga yaqinlashdi va jilmayib dedi:
— Sen Olmos Qishloqning eshigini ochgan birinchi begonasan.
Ibrohim nega aynan u bu qishloqqa kira olganini tushunmadi. Lekin bu yerda vaqt boshqacha o‘tardi. Kun davomida u qishloq aholisining hayotini kuzatdi, ularning g‘alati tili va sirli texnologiyalarini o‘rgandi. Bu odamlar oddiy qishloq ahli emas edi.
— Biz – qadimiy ilm va bilim egalarimiz. Dunyo bizni unutanida, biz shu yerda yashirincha hayot kechira boshladik, — dedi qishloq oqsoqoli.
Ibrohim hayratda edi. Bu qishloq yerdagi eng katta sir edi!
Lekin quyosh botganda, oqsoqol unga qarab, jiddiy ohangda shunday dedi:
— Endi tanlov sening qo‘lingda. Agar shu yerda qolsang, hech qachon tashqariga chiqa olmaysan. Agar ketishni tanlasang, bu qishloq haqida hech kimga gapira olmaysan.
Ibrohim chuqur o‘yladi. U ajoyib sirni ochgan edi, lekin dunyoga qaytishni ham xohlardi.
Nihoyat, u javob berdi:
— Men ketaman. Lekin bu qishloqni hech qachon unutmayman.
Oqsoqol bosh irg‘adi.
— Sen bu yerni allaqachon yuragingga muhrlab qo‘yding.
Ibrohim ko‘zlarini ochganida, u yana tog‘ yo‘llari orasida turganini ko‘rdi. Olmos Qishloq esa g‘oyib bo‘lgan edi.
Hech kim unga ishonmadi. Lekin u bilardi: bu joy haqiqatdan bor.