Qoʻqonning qadimiy mahallalaridan birida, Hasan ismli yigit yashardi. U yoshligidan dutor chalishni yaxshi koʻrardi, lekin hech kim uning kuylari bilan qiziqmasdi.
— Bugun odamlar eski kuylarni eshitishni istamaydi, oʻgʻlim, — derdi otasi.
Ammo Hasan bunga ishonmasdi. Bir kuni u eski sandiq ichidan bir varaq topib oldi. Unda juda qadimiy, unutilgan qoʻshiq soʻzlari yozilgan edi. Bu qoʻshiqni hech kim eshitmagan edi, lekin Hasan notalar ichidan sehrni sezdi.
Kunlar davomida u bu qoʻshiqni chalishni oʻrgandi. Keyin esa shahar bozorining oʻrtasida dutorini qoʻliga olib, sekin chala boshladi.
Avvaliga hech kim e’tibor bermadi. Lekin asta-sekin odamlar toʻxtab, tinglay boshladi. Bozor jim boʻlib qoldi. Qariyalar koʻzlariga yosh olib, yoshlar esa hayrat bilan tinglashdi.
— Bu mening bobom kuylagan qoʻshiq! — dedi bir chol.
— Men bunday kuylarni faqat afsonalarda eshitganman! — dedi boshqa biri.
Hasanning yuragi hayajon bilan urardi. U bilardi: unutilgan qoʻshiqlar yoʻqolmaydi, agar kimdir ularni yurakdan his qilib chalsa.
Shu kundan boshlab, Qoʻqonning har bir toʻyida, har bir bazmida Hasanning qoʻshigʻi yangraydigan boʻldi.