Samarqandning tor ko‘chalarida, qadimiy hunarmandlar mahallasida Sherzod ismli yigit yashardi. Uning bobosi mohir kulol edi, lekin Sherzod hech qachon bu kasbga qiziqmasdi. U savdogar bo‘lishni, dunyo kezishni orzu qilardi.
Bir kuni bobosi unga bir xumni ko‘rsatdi va dedi:
— Bu xum senga taqdiringni tanlash imkonini beradi. Lekin uni ochishga shoshilma.
Sherzod xumni olib, burchakka qo‘ydi. U savdogarlar karvoniga qo‘shilmoqchi edi, lekin hamma unga kulib qaradi:
— Sen hali yosh. Karvon yurishi oson emas.
Sherzodning umidi so‘ndi. Xafa bo‘lib, uyiga qaytdi va xumni qo‘liga oldi. Unga bobosining gapi esiga tushdi. Oxiri chidolmadi va xumni ochdi.
Ichidan mayda-mayda sopol bo‘laklari tushib ketdi. Lekin ularning orasida bir parchada sirli naqshlar bor edi. Sherzod hayron bo‘lib, bobosiga bordi.
Bobosi jilmaydi:
— O‘g‘lim, sening qo‘ling kulolchilikka mos ekanini anglash uchun xumning sinishi kerak edi. Endi o‘zing to‘g‘ri yo‘lni tanla.
Sherzod shu kundan boshlab, kulolchilikni o‘rganishga kirishdi. Yillar o‘tib, u Samarqandning eng mashhur kuloliga aylandi va butun dunyo uning asarlarini sotib olish uchun keladigan bo‘ldi.