Qadimiy Shahrisabzda, gilam to‘qish bilan mashhur bo‘lgan Zulfiya ismli qiz yashardi. Uning onasi butun shahar bo‘ylab eng mohir to‘quvchilardan biri edi va Zulfiya ham bolaligidan ip va naqshlar sehriga oshno edi.
Bir kuni shaharga Balx savdogarlari kelib, Zulfiya gilamlarini ko‘rib kulishdi.
— Bu naqshlar juda oddiy! — dedi ulardan biri.
Bu gap Zulfiyani iztirobga soldi. U kechalari uxlolmay, yangi naqshlar o‘ylay boshladi. U osmondagi yulduzlarni, Amudaryo ustida uchayotgan turnalarni va qadimiy devorlardagi sirli belgilarning shaklini ko‘z oldiga keltirdi.
Kunlar o‘tib, nihoyat, Zulfiya o‘zining eng chiroyli gilamini to‘qidi. Bu gilamda yulduzlar jilosi, suvlarning raqsi va qushlarning parvozi aks etgandek edi.
U gilamni bozorga olib chiqqanida, hamma hayratdan to‘xtab qoldi. Balx savdogarlari ham jim turib qoldi. Nihoyat, ularning kattasi gilamni asta silab dedi:
— Bu gilam emas… bu afsona.
O‘sha kundan boshlab, Zulfiya gilamlari faqat Shahrisabzda emas, butun Movarounnahr bo‘ylab mashhur bo‘ldi.