Buxoroning eski mahallalaridan birida Rahmon ismli zargar yashardi. U oddiy kumushdan shunday nafis taqinchoqlar yasardiki, odamlar ularni ko‘rib hayratga tushardi. Ammo u hech qachon bozorga borib, o‘z buyumlarini sotmasdi.
Kunlarning birida, shahar hokimining qizi Madina qadrli uzugini yo‘qotib qo‘ydi. U butun saroy xizmatkorlarini qidirtirdi, lekin uzuk topilmadi.
— Faqat sehrli qo‘llarga ega usta bunday uzuk yasay oladi, — dedi bir keksa ayol.
Madina Rahmonning ustaxonasiga bordi va undan xuddi o‘sha yo‘qolgan uzukni yasab berishni so‘radi. Rahmon uzukni sinchiklab o‘rgandi, so‘ng jilmayib dedi:
— Bu uzukni faqat egasi qaytarib olishi mumkin.
Madina hech narsaga tushunmadi. Lekin u ketayotganida, Rahmon kulib qo‘ydi va kumush parchasidan nimanidir yasay boshladi.
Bir necha kundan keyin Madina yana ustaxonaga keldi. Rahmon unga oppoq kumushdan yasalgan nozik oyoqchalarni ko‘rsatdi.
— Bu nima? — so‘radi Madina.
Rahmon javob bermadi, faqat bir qari tovusni chaqirdi va oyoqchalarni unga kiygizdi. Qush qanotlarini qoqdi va to‘satdan, uning tumshug‘idan oltin rangli uzuk tushib ketdi!
Madina hayratdan qotib qoldi. Bu uning yo‘qolgan uzugi edi!
— Sehr — qo‘llarning mohirligida, — dedi Rahmon jilmayib.
Shu kundan boshlab, uning ismi butun Buxoroga mashhur bo‘ldi.