“Achchiq Haqiqat”
Bir qishloqda Iskandar ismli dehqon yashardi. U yoshligida mehnatkash, aqlli yigit edi. Uning yerlarida mo‘l hosil yetishtirilar, u esa oilasi va do‘stlari bilan baxtli hayot kechirar edi.
Ammo bir kuni u do‘stlari bilan bayram qilayotib, ilk marta aroq ichib ko‘rdi. Avvaliga hammasi qiziq va kulgili tuyuldi. Lekin vaqt o‘tishi bilan Iskandar aroqqa o‘rganib qoldi. Har safar charchaganda yoki xafa bo‘lganda, ichimlik unga tasalli beradigandek tuyulardi.
Kunlar o‘tib, u ishiga e’tiborsiz bo‘lib qoldi. Dalasi quriy boshladi, chorvasi ozib ketdi. Oilasi undan uzoqlasha boshladi. Qishloqdagilar uni avvalgidek hurmat qilmas, hatto ba’zilari undan qochardi.
Bir kuni uning kichik o‘g‘li unga qarab dedi:
— Dada, nega siz avvalgidek kulmaysiz?
Iskandar yuragiga og‘riq kirdi. U o‘zini oynada ko‘rdi — yuzlari so‘lg‘in, ko‘zlari mungli. U shunda tushundi: aroq uning baxtini sekin-asta tortib olgan edi.
U shu kundan boshlab ichishni tashladi. Avvaliga qiyin bo‘ldi, lekin har kuni oilasi va eski hayoti haqida o‘ylab, o‘zini qo‘lga oldi. Oradan vaqt o‘tib, u yana dalasini tikladi, oilasi bilan baxtli yashay boshladi.
Shu voqeadan keyin qishloq ahli bir narsani anglab yetdi: aroq vaqtincha zavq bag‘ishlashi mumkin, ammo u insondan baxtini, oilasini va hatto hayotini tortib olishi hech gap emas.