“Ko‘rinmas Qahramon”
Bir paytlar bir qishloqda bolalar o‘yin o‘ynab yurishardi. Ular doimo suv, yer, olov haqida gaplashishar, lekin hech kim havoni eslamasdi. Chunki u ko‘rinmas edi.
Bir kuni kichik qizaloq Laylo shamol esayotganini sezdi va hayrat bilan onasidan so‘radi:
— Oyi, bu nima? Nega barglar o‘z-o‘zidan harakat qilyapti?
Onasi tabassum bilan javob berdi:
— Bu – havo, bolam. Biz uni ko‘rmaymiz, lekin u doimo atrofimizda. Nafas olayotganimizda u ichimizga kiradi, issiq kunda bizni salqin qiladi, qushlarni uchiradi, hatto bulutlarni ham suradi.
Laylo o‘ylanib qoldi. U havoni ko‘ra olmasa ham, sezishi mumkinligini tushundi. Shundan keyin u do‘stlariga yugurib bordi va shunday dedi:
— Bizning eng yaqin do‘stimiz bor! U ko‘rinmas, lekin har doim biz bilan!
Shu kundan boshlab, qishloq bolalari shamolni eshitganida yoki nafas olganlarida havoga minnatdorlik bildira boshlashdi. Chunki u haqiqatan ham ko‘rinmas qahramon edi…